زمانی تصور بر این بود که صدف‌ها با استفاده از دو ماده‌ی مختلف و ترکیب کردن آنها با یکدیگر (همچون چسب‌های دوقلوی اپوکسی رایج در بازار) قادرند چسبی زیستی بسازند و به کمک آن به سطوح متصل شوند. گروهی از دانشمندان در دانشگاه نیوکاسل انگلیس اخیرا دریافته اند که فرضیه پیشین درست نیست. آن‌ها با مطالعه‌ی لارو صدف‌ها با استفاده از فنونی همچون میکروسکوپ دو فوتونی دریافتند که فرایند چسبیدن در حقیقت با یک قطره از یکی از این مایعات (روغن) آغاز می‌شود که با پوشاندن سطح، آب را از روی آن دور می‌کند، سپس مایع دوم که چسب فسفوپروتئین است با پوشاندن سطح قادر است به آن بچسبد.

این پژوهشگران امیدوارند که این یافته‌ی جدید بتواند در ساخت و توسعه‌ی چسب‌های زیستی جدید کمک کننده باشد، که این خود می‌تواند کاربردهای زیادی در ایمپلنت‌ها و اعمال جراحی داشته باشد. به علاوه با استفاده از فهم درستی که از فرایند جسبندگی صدف‌ها به دست آمده می‌توان بهبود‌های زیادی را در فناوری‌های پوششی کشتی‌ها و سازه‌های دریایی در آینده انجام داد که خود منجر به صرفه جویی‌های اقتصادی و زیست محیطی بسیار زیادی خواهد شد.